Kunsthal Rotterdam

Sylvie Fleury breekt in de jaren negentig door met haar ironische presentaties van glamour, mode en lifestyle. Ze volgt de laatste trends, leest trouw de grote modetijdschriften en mist geen enkele coutureshow in Parijs. In haar werk reageert ze als fashion victim op de overweldigende invloed van de mode-industrie door elementen uit die wereld tot kunst te verheffen. In de tentoonstelling begeef je je tussen designer artikelen, Vogue covers en neoninstallaties met kreten zoals “Champagne & Limousines". Door luxegoederen inclusief hun verleidelijke verkoopstrategieën in een andere context te plaatsen, maakt Fleury ons bewust van de overeenkomsten tussen de consumentenmaatschappij en de kunstwereld. 

Objectificatie van de vrouw

Met levendige kleuren, opvallende materialen en verrassende tegenstellingen maakt Fleury de genderstereotypen en onrealistische schoonheidsidealen binnen onze maatschappij zichtbaar. Ze laat zien welke verwachtingen we opleggen aan het uiterlijk en gedrag van een vrouw, en wat daar allemaal bij komt kijken. Tot de tentoonstelling behoren vintage aerobicsvideo’s van Jane Fonda en een Gucci yogamat. Ook make-up speelt een belangrijke rol in haar werk: zo maakt Fleury onder meer levensgrote oogschaduwpaletten, die zonder bijbehorend kwastje of zichtbaar logo iets weg hebben van abstracte schilderijen. 
- Lees verder onder de video-

Vrouwelijkheid als wapen

Verwoesting is een terugkerend fenomeen in Fleury’s werk: ze maakt diverse objecten uit de modewereld en popcultuur bewust kapot om ze te bevrijden van genderclichés. “Soms hoef je alleen maar over het oppervlak te krabben, andere keren moet je het in stukken blazen”, aldus de zelfbenoemde punk feminist in disguise. Dit doet ze letterlijk in een video-installatie waarin een groep vrouwen, waaronder zijzelf, het vuur opent op 22 iconische Chaneltassen. Bovendien zet Fleury stereotypische vrouwelijke producten om tot wapens, zoals een bronzen afgietsel van een pistoolvormige haardroger of met spikes bezette Balenciaga stiletto’s.  

Faster, Bigger, Better

In de tentoonstelling belicht Fleury de machocultuur binnen de autosport. De auto – als mannelijk statussymbool – speelt een grote rol in haar werk. Ze gebruikt Amerikaanse old timers om flesjes foundation en potjes rouge te verpletteren, of beschildert verwoeste exemplaren met knalroze Givenchy nagellak. Door neonborden met ‘Faster Bigger Better’ en video’s van luidruchtig optrekkende auto’s te tonen, zet ze de mannensport op een sensuele en erotische manier neer. 

Walking on Carl Andre

Ook neemt Fleury de grotendeels door mannen gedomineerde kunstgeschiedenis op de hak. Ze refereert aan kunststromingen als het modernisme, minimalisme, conceptualisme en pop art en neemt het met voelbaar plezier op tegen sleutelfiguren als Piet Mondriaan, Donald Judd, Carl Andre en Daniel Buren. Fleury koppelt hun gewichtige werk aan banale objecten of voegt glamoureuze, zachte en organische elementen toe. Zo vervangt ze de beroemde geometrische vormen van Mondriaan door nepbont of laat ze verschillende vrouwen provocerend op naaldhakken over de beroemde vloerstukken van Carl Andre paraderen. 

First Spaceship on Venus

Daarnaast betwist Fleury het idee dat de wereld van ruimtevaart voornamelijk aan mannen toebehoort. Soms fier overeind en van staal, de andere keer slap en onderuitgezakt in de hoek: met haar serie First Spaceship on Venus benadrukt ze de fallische symboliek van raketten, die ze met de kleuren van lippenstift, zachte materialen en namen als ‘Clitonia’ tot overwegend ‘vrouwelijke’ objecten maakt. Vrouwelijk versus mannelijk, high versus popular culture, de producent versus de consument en de mode-industrie versus de kunstwereld: in de Kunsthal betreed je het contrastrijke universum van Sylvie Fleury!