Met de tentoonstelling ‘Hyperrealisme Sculptuur’ zet de Kunsthal Rotterdam, na het
succes van de tentoonstelling ‘Hyperrealisme. 50 jaar schilderkunst’ in het voorjaar van
2017, de stap naar de derde dimensie. De tentoonstelling presenteert een unieke selectie hyperrealistische werken van de belangrijkste beeldhouwers van de afgelopen vijftig jaar. Van de vroege Amerikaanse pioniers onder wie George Segal, Duane Hanson en John DeAndrea tot de opkomst van de internationale beweging, vertegenwoordigd door onder andere Juan Muñoz (Spanje), Maurizio Cattelan (Italië), Berlinde de Bruyckere (België) en de uit Australië afkomstige Ron Mueck, Sam Jinks en Patricia Piccinini.
De tentoontstelling is te zien tot en met zondag 1 juli.
Met 35 kunstwerken van 28 kunstenaars toont de Kunsthal voor het eerst in Nederland een toonaangevend overzicht van de ontwikkeling van vijftig jaar hyperrealistische beeldhouwkunst wereldwijd. Sinds de jaren 1960 en 1970 houden kunstenaars zich vanuit verschillende invalshoeken bezig met een vorm van figuratieve kunst waarbij de menselijke figuur zo levendig en levensecht mogelijk wordt verbeeld. Het oog in oog staan met deze beelden prikkelt de reactie van bezoekers en roept vragen op over de maakbaarheid van de mens en over identiteit. Hoe kijken we naar onszelf en naar anderen - een interessant gegeven in de huidige selfie cultuur op social media.
Menselijke replica's
Aan de hand van vijf verschillende thema’s laat de tentoonstelling zien dat de manier waarop we naar onze lichamen kijken voortdurend verandert.‘Dubbelgangers’ zoomt in op kunstenaars als Duane Hanson en John DeAndrea, die sinds de jaren 1960 de toon zetten met sculpturen van menselijk formaat. Om de sculpturen nog echter te laten lijken, besteden ze - met extreem arbeidsintensieve en complexe procedures en innovatieve materialen - veel aandacht aan het weergeven van de structuur van de menselijke huid en combineren ze de werken met objecten uit de werkelijkheid. Ook de hyperrealistische naakten van de Amerikaanse kunstenaar Paul McCarthy zijn te zien en werk van de Franse kunstenaar Daniel Firman, die zijn sculpturen juist volledig aankleedt, waarbij hij gelaatstrekken en ledematen systematisch verhult.
Dimensies
Vanaf de jaren 1990 zien we dat een aantal kunstenaars waaronder Ron Mueck, Marc Sijan en Sam Jinks de maatvoering van gestaltes drastisch vergroten of juist verkleinen.
Ron Mueck gebruikt dit om de nadruk te leggen op de overgangsfases van het leven zoals geboorte, ouderdom en de dood. Door het menselijk lichaam op een vervreemdende manier weer te geven, maakt hij deze thema’s nog indringender. Een spectaculair voorbeeld is het vijf meter lange werk ‘A Girl’ uit 2006 (uit de collectie van Scottish National Gallery of Modern Art) dat een pasgeboren baby voorstelt.
Vervormde realiteit
Bij het thema ‘deformaties’ kijken we naar kunstenaars als Evan Penny en Patricia Piccinini die het lichaam observeren vanuit vertekende perspectieven, Tony Matelli die met zijn zwevende gestalte zich niets lijkt aan te trekken van natuurwetten en Berlinde de Bruyckere die, door middel van haar sculpturen van verwrongen lichamen, onderwerpen als de dood en het menselijk bestaan onderzoekt.
Lichaamsdelen
Het thema ‘lichaamsdelen’ laat kunstenaars zien die zich vanaf de jaren 1990 richten op specifieke delen van het lichaam. De losgekoppelde armen van Maurizio Cattelan en een schijnbaar keurig afgehakt, behaard onderbeen van Robert Gober die uit muren tevoorschijn komen, de levensgrote hoofden van de Britse kunstenaar John Davies en de bijna surrealistische mensdelen van Peter Land, worden gebruikt ter ondersteuning van verontrustende boodschappen, met af en toe een vleugje humor.
Zie ook
Pers
